2025eko Mugak/ Euskadiko Nazioarteko Arkitektura Bienalaren egitarauaren barruan.

«Basamortu» terminoak aurkako klima eta paisaia antzuen irudi sinplifikatua ekartzen du gogora, non bizitzak ezinezkoa dirudien. Hala ere, ikuspegi horrek ez ditu kontuan hartzen lurralde horiek definitzen dituzten naturaren, historiaren eta boterearen arteko elkargune konplexuak. Hutsak izan beharrean, giza esku-hartzeak sakonki markatutako espazioak dira basamortuak: baliabideak ateratzetik hasi eta militarizaziora eta okupaziora arte. Instrumentalizazio horrek paisaia teknifikatu bihurtzen ditu, non aldaketa antropikoek aztarna ekologikoak eta kulturalak uzten dituzten.

Basamortua argazki-erakusketa kritiko txiki bat da, hitzaldi batez lagundua, basamortua espazio erreal eta proiektatu gisa aztertzen duena, non utopia modernoak aldi berean gauzatzen eta desagertzen diren. Gertuko eta ezagutzeko moduko testuinguruetan teknifikatutako paisaien irudietatik abiatuta, proposamenak planteatzen du basamortua aurrerabidearen «airean dauden gazteluentzako» eszenatoki gisa nola okupatu den: energia, teknologia eta lurralde promesak, zeinak, sarritan, aurreratutako aurri bihurtzen baitira.
Biurtekoaren leloarekin elkarrizketan, erakusketak zalantzan jartzen ditu paisaia horietan inskribatutako asmo utopikoak: zer gertatzen da hedapen-, kontrol- eta salbazio-ametsak hustzat jotako lurraldeetan uzten direnean? Hitzaldiak irakurketa kritiko hau zabalduko du, basamortuaren eraikuntza garaikidean utopia, teknika eta ekologiaren arteko mugei buruzko hausnarketa proposatuz.

Basamortua «Gazteluak airean» leloarekin lotzen da, hutsunetzat jotako lurraldeetan proiektatutako utopiak zalantzan jartzen baititu. Erakusketak basamortuak aurrerabidearen promesetarako espazio erabilgarri gisa nola irudikatu diren hausnartzen du: energia, teknologia edo erauzketa azpiegiturak, garapena agintzen dutenak, baina askotan tokiko bizitza aldatzen dutenak eta iraultzeko zailak diren kanpo-efektuak sortzen dituztenak. Zuri-beltzeko argazkien eta kartografia kritikoen bidez, proposamenak paisaia teknifikatu eta agortuak eta paisaia natural ez-naturalak kontrajartzen ditu.
lanpetuta, proiekzioaren eta abandonuaren, loaren eta hondamendiaren arteko tentsioa azaleratuz, utopia garaikidearen mugak birpentsatzera gonbidatuz.