«Heriotza propioaren ideia edukirik gabeko ideia da, edo, nahi izanez gero, infinituaren hutsunea edukia duena. Ideia hutsetan lausoena da; izan ere, haien edukia pentsaezina, esploraezina, ez dakit zer kontzeptuala besterik ez da, ez dakit zer hilotzari dagokiona. Heriotzaren ideia ideia traumatiko nagusia da». (Edgar Morin. Gizona eta heriotza.)

Datorren larunbatean, urtarrilak 18, Rubén Díaz de Corcuera artista, semiotiko eta galeristak hitzaldi bat emango du Zas Kultur Espazioan (San Anton plaza 2, Vitoria-Gasteiz), artearen heriotzari buruz, bereziki arte plastikoetan. Artistak garai guztietako artearen 500 irudi inguru komentatzea proposatzen du, heriotzaren antzinako topiko literarioekin duen korrespondentziaren arabera ordenatuta. Hitzaldia goizeko 10:30etan hasiko da, eta ez du iraupen jakinik, hizlariaren esku baitago hitzaldia amaitzea.

«Gaur egun gutxi hitz egiten da heriotzari buruz, eta egoera anomalo hori konpentsatu nahi nuke», azaldu du artistak. «Hizlari gisa, normalean kontua gehiago luzatzen dut. Larunbat honetan saiatuko naiz akats hori bertute bihurtzen. Konferentziak iraun behar duena iraungo du. Gaiak eskatzen duen denbora. Ez diet amore emango entzuleei, eta ez zait axola helmuga zeharkatzea, hau da, hitzaldiaren amaierara iristea, erabateko bakardadean, ikuslerik eta txalorik gabe».

Maratoia izango da, baina hizlariarentzat bakarrik, ez publikoarentzat. Entzuleentzat errelebo lasterketa bat bezalakoa izango da. Izan ere, bertaratutakoei hitzaldira sartzeko edo aretotik irteteko aukera emango zaie, aurreikusitako atsedenaldietako edozeinetan (kapituluaren eta kapituluaren artean).

Hizlariak garai guztietako artearen 500 irudi inguru komentatzea proposatzen du (arte zaharra, modernoa eta garaikidea), heriotzaren topiko literario zaharrekin duen korrespondentziaren arabera ordenatuta: Hora nigra (ordu beltza), Quis evadet? (Nork egingo du ihes?), Triumphus mortis (heriotzaren garaipena), Omnia mors aequat (heriotzak denak berdintzen ditu), Pulvis es (hautsa zara), Vallis lacrimarum (malkoen harana), Vanitas vanitatum (hutsalkerien hutsalkeria), Contemptus mundi (munduaren mespretxua), Homo est bulla (gizona burbuila bat da), Tempus fugit, vita brevis (denborak ihes egiten du, bizitza laburra da), Memento mori (gogoan izan hil egingo zarela), Ubi sunt qui ante nos in hoc mundo fuere? (non daude gu baino lehenago bizi izan zirenak?), Non omnia morientur (dena ez de hilko), Victoria supra morte (heriotzaren gaineko garaipena), Carpe diem (aprobetxatu unea), Finis gloria mundi (mundu honen ospearen amaiera) y Ars moriendi (hiltzeko artea) artistaren heriotzari bereziki eskainitako jardunaldiaren azken kapitulua.