Indarkeria politikoa, genero-indarkeria edo indarkeriaren erabilera poetika gisa zilegitzat hartzea deslegitimatzea da gure lehen gogoeta.

Proposamena Lorcaren unibertsoaren ikerketatik sortzen da, antzerki-eszenako lan berritzaile bat sortzeko asmoz. Lorcarena den guztiaren ohiko iruditeriatik aldentzen da, baina inoiz baino «lorcarianoagoa» da.

Ikerketa eta etengabeko berrikuntza bilatzen dituen antzerkia da. Kanta, flamenko-dantza eta dantza garaikidea, antzezpena eta bideoa uztartzen dituen diziplina arteko topaketa batean, hiru tragedia-istorio gurutzatzen dira: Lorcari 1928an inspirazioa eman ziotenak, Ama, Ilargi eta Emaztegaiaren istorioak, eta Federico bera, bere bizitza drama zentzugabe batean amaitu zuen protagonista.

Ama, Emaztegai eta Ilargiak indarrez agertzen dira bakarlari honetan, “El Corazón de Antígona” lanaren ildoari jarraituz. Erronka bat da María Vidalentzat eta desafio bat publiko berrientzat. New Yorken estreinatua.

• María Vidal:

Nazioarteko bokazioa duen konpainia da, Espainiako iparraldeko Kantabriako herri txiki batean egoitza duena. Bere proposamenak, munduko hainbat tokitako talde eta artistarekin elkarlanean sortuak, lau kontinenteetan banatutako berrogeita hamar herrialdetako eszenatokietan aurkeztu izan dira aldizka.

Konpainia María Vidal eta Pati Domenech-en bizi-proiektu eszeniko eta pertsonala definitzeko beharretik sortu zen. Bi sortzaile hauek hogei urte baino gehiago daramatzate munduko antzokiak zeharkatzen, etikaz eta estetikaz konprometitutako ikuskizunekin, balioak sustatuz eta inor axolagabe uzten ez duten kausak defendatuz.

Haien keinuek, ahotsek, testuek eta proposamenek Frantzia, Italia, Armenia, Arabiar Emirerriak, Bulgaria, Ukraina, Portugal, Suitza, Finlandia, Suedia, Alemania, Austria eta AEBetako antzokiak bete dituzte; baina baita Bosniako errefuxiatu-eremuetako plazak eta zelaiak, Brasileko kultur etxe eta auditoriumak, Ekuadorko fundazio eta aretoak, Kubako, El Salvadorreko, Guatemalako, Hondurasko, Nikaraguako, Costa Ricako, Argentinako, Txileko, Uruguaiko, Mexikoko eta Boliviako antzoki publikoak, Afrika azpiko Espainiako enbaxaden mendeko anfiteatroak, eta Egipto, Jordania edo Marokoko Cervantes Zentroak ere bai. Halaber, Espainiako hiri eta herri gehienetan aritu izan dira.