Peterrek iragana ahaztu du. Eta zure iragana ahazten duzunean, zure haurtzaroa ahazten duzu. Zaharren egoitza bateko gelako leiho horren atzean, izarrek begiak kliskatzeari utzi diotela ikusten da. Jadanik ez dira azoka hartako soinuak entzuten. Azukre-kotoiak ez daki ezer, eta noria biratzeari utzi dio… Baina leihoak, horiek ahazten dituzunean, ireki egiten dira eta itzal bihurriak sartzen uzten dituzte. Eta itzal horietako bat Peterren oroitzapenetan sartzen da. Eta haren atzean betiereko haur bat agertzen da, gure jaun nagusia Inoiz Betiko Bidean eramaten duena. Gogoratu, ez duzu inoiz leihoa ixten. Ogia begira daukazu, ilargi batean zintzilik, ametsetan ezkutatuta, zure barrearen txoko ezkutuenetan ezkutatuta, zure Inoiz Betiko zain. Denok daukagu bat. Zein da zurea?