Dena hasi zen galdera batekin, gogoeta egin ondoren historian barrena isiltasuna aukeratu zuten pertsonaia handiei buruz, alegia, ez hitz egitea, gehiago ez idaztea, gehiago ez antzeztea, gehiago ez izatea: Enpedoklesek, Kafkak, Hölderlinek, Beckettek, Rimbaudek… Galdera agertzen da gogoeta egitean ez aukeratutako isiltasunaz, baizik eta ezarritako isiltasunaz: zer gertatzen den hor. Proiektuak Bartzelonako gorren komunitatea inplikatu du, eta horiek aktiboki parte hartzen dute sormen-prozesuan.

“Trabajos forzados” piezak gonbit egiten dio ikusleari bidaia sentsorial bat egitera, zalantzan jarriz gure zibilizazioan inposatutako ahozkotasuna eta hizkuntza gure gorputzetan nola txertatzen den. Ohiko antzerki-ikuskizun bat baino gehiago, beste komunikazio-modu batzuen eskuragarritasunari eta ulermenari buruzko hausnarketa sakona proposatzen du piezak, paternalismotik eta pedagogikotik urrun.

Piezak zalantzan jartzen ditu hizkuntzaren dinamikak eta horiek gorputzarekin duten harremana, isiltasunaren ideiatik abiatuta, hala aukeratutakoa nola inposatutakoa. Horrela, Ça Marchek gogoeta bat egin nahi du mendebaldeko zibilizazioak ahozkotasuna lehenesteko izan duen moduaz, komunikatzeko era nagusi gisa ezarriz, eta azterketa bat planteatzen du hizketarekin modu desberdinean erlazionatu behar dutenen esperientziari buruz.

Oliver Sacksek dioenez, “hizkuntza baten erabiltzaileek errealismo inozo batera jotzen dute, beren hizkuntza errealitatearen isla gisa ikusten dutelako, eta ez eraikuntza gisa”. «Sarritan, ahotsa erabiltzen dutenei hiztun deitzen diegu, mintzatzeko aukera bakarra balitz bezala, eta zeinu-hizkuntza hori ez balitz bezala, gorra izateagatik», hausnartu dute konpainiakoek.

Prototipoak Bilbaon, Azkuna Zentroaren Forma Artistiko Berrien Nazioarteko Biurtekoan, kokatutako antzezlan ez-konbentzional honek bidaia bat proposatzen dio publikoari, «paternalista, pedagogiko eta pornografiko den horretatik» urrun, beste komunikazio-modu batera eta, orobat, beste sentsibilitate-modu batera iristeko, «gorputzarekin gehiago egoteko modu batera».

Ohikoa denez, Ça Marchek profesionalak ez diren interpreteak sartu ditu lanean, kasu honetan gorrak. Horiek gorputz zehatza nabarmentzen dute, konbentzio eta tradizio fisikotik urrun, horiek lehentasuna ematen baitiete ahotsa eta mugimendu estandarizatuei.

Gainera, prozesu osoan, konpainiak harremanak izan ditu pertsona gorren elkarteekin, erakundeekin eta irisgarritasunaren inguruko hausnarketak eta lanak egin dituzten konpainiekin, “Trabajos forzados” piezaren esparruan, gorren komunitatearekin espazioak, proiektuak eta testuinguruak garatu ahal izateko, «esperientzia eta beren etorkizuneko aztarna ahalik eta gehien zabaltzeko».